اشعار

آمـدیــم از ســفــر دور و دراز رمضان           پــی نبــردیــم به زیبــایی راز رمضان

هر چه جـان بود سپـردیم به آواز خــدا           هر چه دل بود شكستیم به ساز رمضان

سر به آیینه «الغوث» زدم در شب قدر           آب شد زمــزمــۀ راز و نیــاز رمضان

دیدم این «قدر» همان آینه «خلّصنا» ست           دیدم آیینه‌ام از ســوز و گــداز رمضان

بیش از این ناز نخواهیــم كشید از دنیا           بعد از این دست من و دامن ناز رمضان

نكند چشــم بـبـنــدم به سحـرهای سلوك           نكــنـد بستــه شود دیــدۀ بــاز رمضــان

صبح با بـاده شعبــان و رجب آمده بود           آن كه دیـروز مــرا داد جــواز رمضان

شام آخر شد و با گـریه نشستم به وداع           خواب دیــدم نرسیدم به نمــاز رمضـان

ایمان ما دو نیـمـه شد ونان ما دو نـیم            دست من و نـگــاه تو یا سیّـدالـکـریـم

روحـم تمام زخـمـی و جـانم تمام درد            یک امـشبـم بـبخـش به آرامش نسـیـم

از شعله های روز قـیـامت رها شدیم            افـتـاده ایم بـاز در این ورطـۀ جحـیـم

چیزی بگو شبـیه سخـن گـفـتـن شبـان            حکمی بده به سـادگی حکـمت حکـیـم

ما راهیان کوی چپ و راست نیـستیم            مـا راست آمـدیـم ســر راه مـسـتـقـیـم

ما عـاشـقـان شـهـید تو هستــیم تا ابـد            ما سالـکـان مـریـد تو بـودیم از قـدیـم

برقی بگو وزان شود از سمت یا لطیف            اشکی بگو فرو چکد از ابر یا کریــم

ما را ببر به رویت لبخـند عیــد فـطر            ما را بخوان به خلوت یا رب و یا عـظیم